Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Το σκιαγράφημα - Naked soul



Στίχοι:

1.

Ξεδιψάω με καπνούς,
περικυκλωμένος από τασάκια ξέχυλα,
ξεκούρδιστες μελωδίες,
ρολόγια μονότονα,
σκόρπια στο πάτωμα χαρτιά,
που γράφουν παντού πως στους μαύρους κύκλους των ματιών μας
κάνουν τραμπάλα οι απορίες των περαστικών,
οι άγριες κόρνες και τα πολύχρωμα,ενοχλητικά φώτα της νύχτας.
Mέσα εκεί χάνονται οι αγωνίες για ένα αύριο που αργεί
μα όλο φτάνει απειλητικά
σαν κάποιο ψυχρό ξημέρωμα του Δεκέμβρη σε κάποιο λιμάνι
και'μεις ακίνητοι,
ω,υπέροχη παρέα μου!
αμίλητοι και σκυθρωποί,
τόσο τέλειοι όσο και η μοναξιά στα πιο κρύα σεντόνια
- άκου σκηνικά!
να απαγγέλουμε μηχανικά τους πιο όμορφους στίχους
μέσα σ'αυτό το πρόστυχο τσίρκο
και όλο γελάμε δίχως καν κάποιο ανέκδοτο φτηνό,
μας φτάνει αυτό και μόνο αυτό,
που είμαστε εδώ και όλοι λείπουμε.


2.

Νεκροί θα σηκωθούμε σε μια ακόμη προσπάθεια να ζήσουμε,
θα περπατήσουμε πάνω στα ερήπεια του πύργου της Βαβέλ,
θα σου κρατώ σφιχτά το χέρι αυτή τη φορά,
φοβάμαι να σε ξαναχάσω μέσα στα πτώματα,στην αποσύνθεση,στη συμφορά.
Eδώ τα πάντα θυμίζουν τάφο ανοιχτό
και'γω που'χω συνηθίσει ζωντανός τρέμω.


Οι ψυχές μας γυμνές να τριγυρνάνε.Καλή ακρόαση!

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Πότε θα ανατιναχτούμε,Αγάπη μου;

Είμαστε μπαρουτόσκονη,
κρυμμένη στα πιο σκοτεινά υπόγεια,
κάτω απ'τα χαμόγελα και τις βιτρίνες,
κάτω από τις χειραψίες και τα τραπέζια,
πίσω από τις αγκαλιές και τα σεντόνια.
Μπαρουτόσκονη είμαστε,
μέσα στα ψεύτικα φιλιά
μέσα στο οχυρό του φόβου,
στης αδυναμίας τα γραφεία,
στις μέρες που υποφέρουν από ανία,
μές τη συνήθεια.

Ονειρευόμαστε τις πιο λαμπρές εκρήξεις
στα πιο φρικαλέα βράδια του κόσμου.
Την ώρα
που θ'ανατιναχτούμε ευθαρσώς,
ονειρευόμαστε,
μέσα σ'εκείνο το μυστήριο δωμάτιο με τα σταματημένα ρολόγια,
σπάζοντας όλα τα σκουριασμένα ελατήρια,
και τους μουχλιασμένους δείκτες.
Καημένες αντίκες!
Θα ελευθερώσουμε όλους τους κούκους απ'τα κλουβιά τους!

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Ομόνοια

Το ζεϊμπέκικο της ηρωίνης,
τα νευρικά αυτοκίνητα,
κορναρίσματα από παντού,
τσουχτερή βροχή που σου τρυπά το σώμα,
ζαλισμένα φώτα,
παντελόνια ξεκούμπωτα,
χυμένες ρετσίνες,
μπουκάλια αδύναμα να σηκωθούν,
μπούτια γυμνά,
καλτσόν φτηνά,
μάτια σβησμένα και ύποπτα βλέμματα
σαν επιγραφές μπουρδέλων.
Η Αθήνα χύνεται μπροστά σου!
Ένας ωκεανός θλίψης.
Στρατιές απελπισμένων συγκρούονται στις διαβάσεις.
Οι τσάντες σφιχτά κρατημένες.
Ο καθένας στην δουλειά του.
Η ομόνοια,
κάτω απ'αυτό το μπαλκόνι του τετάρτου ορόφου,
ξερνάει στα πόδια μου.