Απ'τις υπόγειες μας υγρασίες

Η ομορφιά σου ήταν το δεξί χέρι του Σατανά
και'γω στην άκρη του δρόμου αιμόφυρτος τρέκλιζα
σ'ένα θεόρατο θέατρο , σε μια παράσταση ενός πανίσχυρου τίποτα
με μάτια υγρά ξενυχτούσα πλημμυρισμένα υπόγεια,λόγια δαιμονισμένα
πως κάποια μέρα οργισμένα τα νερά θα σπάσουν την πόρτα,
και θα σας δείξω,
μια θάλασσα μελάνι για να σας πνίξω πολυαγαπημένη μου δεσποινίς εξάρτηση,
δεν αργεί η μέρα..
όσα μάτια και να στρέψεις πάνω μου σαν καλογυαλισμένες κάνες,
θα'ρθει κάποιο ξημέρωμα που διαμελισμένη στα πόδια μου θα κείτεσαι νεκρή
νεκρή και όμορφη σαν πάντα και γλυκιά σαν κόλαση.

και θα'χω ένα πρωτόγνωρο βιογραφικό:
τα ματωμένα μου δεσμά να μου χαμογελούν με σεβασμό
τέρμα η θηλιά που'χαμε κρεμασμένη στο λαιμό σαν μεταγιόν,
τώρα για παράσημο στα μαλλιά μου θα κρεμώ έναν ήλιο πανέμορφο,μες την καρδιά του Χειμώνα,
φτάνουν τα λόγια στην απομόνωση για την ψευδαίσθηση της παρέας.
Η γνώση ξεκλειδώνει την αποθήκη με τα όπλα.
Νιώθω κάτω απ'το χώμα την Άνοιξη να διψάει,
να διψάει να ανθίσει ανάμεσα από πολυβόλα,κόκκινο χρώμα
και τις καλά κρυμμένες υγρασίες απ'τα σκοτεινά μας δωμάτια για χρόνια..

Ήρθε η ώρα ''αντίο'' να σου πω,
σκάσε και ψόφα.
Μετά το αίτιο έρχεται το αποτέλεσμα,
ο στόχος και ένα γλέντι στα ερήπεια της γκρεμισμένης Βαβυλώνας,
μωρό μου.

το σκιαγράφημα - απ'τις υπόγειες υγρασίες (αδημοσίευτο) - YouTube